روزی آیت الله شربیانی در هوای سرد در کوچه می رفتند فقیری دنبالشان راه افتاده بود کرارا تقاضای کمک میکرد ومیگفت اگه کمکم نکنید می میرم اما آقا توجهی نمی کردند. اهل خانه هم دیدند آقا توجه نکردند آنها هم توجه نکردند در را بروی فقیر بستند .
صبح که بیرون می آیند می بینند فقیر مرده است، آقا دستور دادن اورا غسل بدهند وقتی لباسش را در آوردن دیدن زیر لباس یه کیسه لیره همراهش بوده است
آیت الله بهجت فرمودند؛
ما هم مانند او فقیر هستیم چون ماهم قرآن و عترت همراهمان هست باز می گوییم چیزی بگوئید حالمان خوب شود داریم می میریم.
نکته های ناب.ص.۱۴۶و۱۴۷
:)